Tadeusz Jauer

---

Wykształcenie

Tadeusz Jauer zdobył wartościowe wykształcenie, które stanowi fundament jego kariery. W 1974 roku uzyskał dyplom w Akademii Sztabu Generalnego, co otworzyło przed nim nowe możliwości rozwoju. Następnie, w 1992 roku, obronił pracę doktorską na Wydziale Wojsk Lądowych Akademii Obrony Narodowej.

Przebieg służby wojskowej

W latach 1961–1962 Tadeusz Jauer pełnił zasadniczą służbę wojskową w 10 Pułku Łączności, który miał swoją siedzibę we Wrocławiu. Po tym okresie został podchorążym w Oficerskiej Szkole Radiotechnicznej w Jeleniej Górze. Po pomyślnym ukończeniu studiów i uzyskaniu promocji w 1964, został skierowany na stanowisko dowódcy radiolokacyjnej stacji wstępnego poszukiwania 19 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej 11 Dywizji Pancernej w Zgorzelcu, co było zasługą generała Grzegorza Korczyńskiego.

W latach 1967–1968, Jauer sprawował funkcję dowódcy stacji radiolokacyjnej w 111 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej 11 DPanc, również w Zgorzelcu. Następnie przez kolejne dwa lata dowodził stacją radiolokacyjną w 24 Batalionie Radiotechnicznym we Wrocławiu, a od 1970 roku pełnił wyjątkowo ważną rolę starszego pomocnika szefa sztabu tej jednostki, odpowiedzialnego za sprawy operacyjne.

Po odbyciu studiów w Akademii Sztabu Generalnego, Jauer został wyznaczony na zastępcę dowódcy 24 Batalionu Radiotechnicznego ds. liniowych. W latach 1975–1976 pełnił także funkcję szefa sztabu wspomnianego batalionu. Jego kariera wojskowa obejmowała również roczny pobyt w 5 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej 5 Dywizji Pancernej w Gubinie, gdzie działał jako zastępca dowódcy ds. liniowych.

W latach 1977–1979 Jauer dowodził 69 Pułkiem Artylerii Przeciwlotniczej w Lesznie, a w 1979 roku objął stanowisko szefa sztabu oraz zastępcy dowódcy 61 Brygady Artylerii Wojsk Obrony Przeciwlotniczej w Skwierzynie. Kolejnym ważnym etapem jego kariery było pełnienie obowiązków starszego specjalisty w Oddziale Szkolenia Artylerii i Rakiet Bliskiego Zasięgu Dowództwa Wojsk OPL w Warszawie.

W latach 1985–1989, Jauer był dowódcą wojsk OPL Śląskiego Okręgu Wojskowego. Po powrocie do Dowództwa Wojsk OPL Ministerstwa Obrony Narodowej w 1989 roku, objął funkcję zastępcy dowódcy, a po reorganizacji stał się szefem wojsk obrony przeciwlotniczej sztabu generalnego Wojska Polskiego.

W czasie swojej służby, kierował wdrażaniem polowych zautomatyzowanych systemów dowodzenia oraz kierowania ogniem ZENIT, a także zajmował się stacją NUR-22. Był również inicjatorem idei programu LOARA. W 1996 roku Jauer został dyrektorem Departamentu Gotowości Obronnej w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego, biorąc aktywny udział w opracowywaniu pierwszego programu przekształcenia sił zbrojnych.

W latach 1997–1998 pełnił stanowisko dyrektora Departamentu Zwierzchnictwa Prezydenta nad Siłami Zbrojnymi w BBN. Jauer zakończył swoją zawodową służbę wojskową 16 marca 1999 roku. W 2005 roku stał się członkiem prezydium Towarzystwa Wiedzy Obronnej. Po swojej śmierci, został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie, w kwaterze I urnowej-7-7.

Życie prywatne

Tadeusz Jauer spędził znaczną część swojego życia w Warszawie, gdzie prowadził swoje życie osobiste. Od 1965 roku miał żonę, Kazimierę Eleonorę, z domu Odrzywołek, co stanowiło ważny element jego prywatności.

W rodzinie Jauera znalazła się również córka oraz wnuczka, które były częścią jego codziennego życia.

Awanse

• podporucznik – 1964,
• porucznik – 1967,
• kapitan – 1971,
• major – 1976,
• podpułkownik – 1979,
• pułkownik – 1983,
• generał brygady – 1990,
• generał dywizji – 1993.

Polityka

Tadeusz Jauer był postacią znaczącą w polskiej polityce, pełniącą funkcje doradcze oraz partyjne. Współtworzył program Samoobrony RP, pracując razem z wieloma wpływowymi osobami, w tym z Witoldem Michałowskim. Jauer był również kandydatem tej partii w wyborach, ale w 2005 roku zdecydował się odejść z jej szeregów.

Oprócz działalności w Samoobronie, zasiadał w radzie nadzorczej Fundacji im. Jamesa Madisona, która była aktywna na rzecz promowania demokracji i jednomandatowych okręgów wyborczych. Jego zaangażowanie w politykę i działalność społeczną miało znaczący wpływ na rozwój demokratycznych instytucji w Polsce.

Publikacje

– Jauer Tadeusz:Tarcza przeciwlotnicza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Obronnej, Elipsa, 2003, s. 178. ISBN 83-7151-570-7.

Odznaczenia

Twórczość Tadeusza Jauera obejmuje liczne odznaczenia, które stanowią delikatne świadectwo jego zasług. Wśród nich znajdują się:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1991 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, który otrzymał w 1984 roku,
• Srebrny Krzyż Zasługi z roku 1977,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, przyznany w 1984 roku,
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Złoty Medal za zasługi dla obronności kraju,
• Srebrny Medal za zasługi dla obronności kraju,
• Brązowy Medal za zasługi dla obronności kraju,
• Medal 70 Lat Sił Zbrojnych ZSRR, przyznany w 1988 roku,
• Medal 30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kuby, przyznany na Kubie.

Życie prywatne

Tadeusz Jauer prowadził życie prywatne w Warszawie, gdzie osiedlił się na stałe. W 1965 roku zawarł związek małżeński z Kazimierą Eleonorą, która w rodzinie była znana jako Odrzywołek. W ich rodzinie urodziła się córka, a później również wnuczka, co świadczy o tym, że miał udane życie rodzinne.

Awanse

• podporucznik – 1964,
• porucznik – 1967,
• kapitan – 1971,
• major – 1976,
• podpułkownik – 1979,
• pułkownik – 1983,
• generał brygady – 1990,
• generał dywizji – 1993.

---

Oceń: Tadeusz Jauer

---